2018 – eerste prijs Write Now Groningen
Excerpt
Mijn vaders huis staat in een duin. Er ligt een halve meter zand op het dak en je kan het vanaf één kant beklimmen. Als ik bij hem ben, slepen we altijd twee tuinstoelen naar het hoogste punt en kijken we naar de zee en de duinen om ons heen terwijl we koude limonade drinken of warme chocolademelk, en soms wijn als ik met de fiets ben. We praten weinig, de zee is meestal genoeg.
De duinen zijn constant in beweging. Mijn vader graaft dagelijks het huis uit. De deur zit aan de lijzijde, maar ook die zit met enige regelmaat klem. Dan moet hij door een raam naar buiten.
‘Tot nu toe is het goed gegaan,’ zegt hij vaak, zonder dat ik ernaar vraag.
Als het stormt, nodig ik hem altijd bij mij thuis uit, voor de zekerheid. Meestal komt hij dan gewillig, maar vandaag nam hij de telefoon niet op. Ik stap in de auto en rijd naar hem toe. Mijn hart slaat sneller dan nodig is, mijn vader is voorzichtig, maar toch.
Er is geen echte weg naar mijn vaders huis. Die was er ooit wel, maar hij lag op het pad van een wandelende duin. Misschien komt hij ooit weer tevoorschijn. De route is elke keer weer anders. Als de duinen me goed gezind zijn ben ik er zo. Dat zijn ze niet altijd.